Leuven - De ene neemt genoegen met een weekje zon, zee en strand, de ander houdt al van een beetje avontuur op vakantie. Maar voor Bert Poffé mag het nog net dat ietsje meer zijn. volgende maand trekt hij vijftien dagen lang op expeditie naar Mongolië, een land dat niet meteen bekend staat om zijn grote populariteit bij de gemiddelde toerist.Leuvenaar Bert Poffé ziet de expeditie, die hij samen met zijn vrouw Kiki Nardíz zal maken, al helemaal zitten. «We gaan het Khuvsgulmeer omcirkelen met de hondenslee, onderweg Mongoolse nomaden bezoeken en vermoedelijk ook nog eens de Munkh Saridag beklimmen, een berg van 3.500 meter hoog. Dat heb ik nog nooit gedaan, maar ik heb er alle vertrouwen in. Ik kijk echt al uit naar ons vertrek!»
Het klinkt niet als een ontspannende vakantie.
Bert Poffé: «Fysiek wordt het zeker zwaar. Ook de koude en de wind kunnen ons parten spelen. Het meer ligt in het noorden van Mongolië en het kan er flink koud worden, tot -40°. Op de berg zelfs tot -50°! Dat is extreem, ja. Het koudste wat ik ooit heb meegemaakt, was -32°. Dat valt eigenlijk best mee, zolang je kunt bewegen. Van zodra je stilstaat om je tent op te zetten, voel je de koude écht bijten.»
Hoe komt iemand erbij om zijn vakantie in Mongolië door te brengen?
«Ik zag op tv een documentaire over Joël Rauzy, de man die het hondensleeën zowat heeft geïntroduceerd in Mongolië. Ik vond het programma zo mooi, dat ik onmiddellijk een mail stuurde naar Joël. Ik ben nogal impulsief in die dingen. Zo ontstond er een soort digitaal kampvuur, en wisselden we per mail onze reiservaringen uit. Uiteindelijk besloten we dat we maar beter samen eens op reis konden gaan, en dat is deze Mongolië-expeditie geworden. Kiki en ik trekken er op uit met Joël en zijn vrouw.»
Eerder maakte je al een zware trektocht door een Canadees natuurpark en leefde je een maand samen met de Anishnabe- indianen. Trekt avontuur jou zo hard aan?
«Avontuur is mijn leven, mijn passie. Het extreme trekt me aan, maar niet voor de adrenalinekick. Mij zal je niet snel zien bungeejumpen. Avontuur is voor mij het beleven van nieuwe ervaringen. Dat heb ik al van toen ik kind was. Ik speelde wel cowboy en indiaan, zoals andere achtjarige jongetjes, maar ik las ook antropologische boeken over de wapens en de levenswijze van de indianen. Het ging bij mij dus net iets verder dan gewoon een pluim in mijn haar steken en ‘woe-woe’ roepen.»
Wat doet dat met een mens, een maand lang tussen indianen leven?
«Ik noem ze liever natives dan indianen. Ik heb ze op een zeer inspirerende manier leren kennen. Ik heb ermee samengeleefd, ben ermee door de natuur getrokken en heb gezien hoe die mensen jagen en vissen. De authentieke manier van leven. Ik bewonder hen, maar maak er geen heilige van. Eigenlijk hou ik hen een spiegel voor. Het is pas als een buitenstaander hen vertelt hoe bijzonder ze zijn, dat ze het ook zelf beseffen. Maar vergis je niet: die mensen kijken ook tv en rijden ook met de wagen, hoor. Zij staan met één voet in de moderne wereld, wat eigenlijk niet zo makkelijk is voor hen. Leven in de natuur is immers geen halftime job.»Hoe verteer jij zelf die omschakeling?
«Best goed, al zeg ik het zelf. Als ik daar ben, mis ik mijn blikje cola niet en ook de terugkeer naar de ‘normale’ wereld verloopt altijd heel soepel. Hier in België gaan wij in het weekend met de kinderen ook gewoon naar de Hoge Venen. Guillermo (8) en Nacho (3) worden trouwens heel nauw betrokken bij de voorbereiding van onze reis naar Mongolië. Toen we een maand bij de Canadese natives verbleven, is Guillermo meegegaan. Hij heeft er de tijd van zijn leven gehad!»
Hoe lang ben je met de voorbereiding van zo’n reis bezig?
«Met deze expeditie zijn we nu toch al zes maanden dag in dag uit bezig. Dingen lezen, materiaal zoeken, enzovoort. Mijn jas die ik in Mongolië zal dragen, is volledig uit ecologisch materiaal gemaakt. Ik ben daar sterk mee bezig: ook onze vlucht wordt CO2-neutraal gemaakt. Ik weet dat reizen een impact op het milieu heeft, maar de reismicrobe in mij is te groot om gewoon in het bos achter mijn huis mijn ding te gaan doen. Er kruipt enorm veel energie in, maar ik doe niks liever. Het plezier van de reis zit hem ook al in de voorbereiding. Ook het nagenieten is zeer belangrijk, want uiteindelijk duurt zo’n reis amper vijftien dagen. We zetten dan ook een verslag van de reis online.»
Met de laptop op een bevroren meer in Mongolië een blog schrijven?
«Nee, want ik denk niet dat de internetverbinding er erg sterk is (lacht). Maar we zullen af en toe iets doorbellen met de satelliettelefoon. Zo houden we onze achterban toch wat op de hoogte. Het blijft best spannend allemaal, omdat we zelf niet goed weten wat ons te wachten staat. Zo rekenen we wel een beetje op de legendarische gastvrijheid van de nomaden. We hopen af en toe eens uitgenodigd te worden in een yurt, een traditionele Mongoolse tent. Nu, Bayana, de
vrouw van Joël, is een Mongoolse. Ik vermoed dat het contact dus behoorlijk vlot zal verlopen.»
Door Sophie Vergucht - METRO 17/03/2009
